Cerkiew

Wojsławice Войславичі וואיסלאוויץ

W 1240 roku Chełm stał się stolicą biskupstwa prawosławnego, jego jurysdykcja obejmowała m.in. okolice dzisiejszych Wojsławic.

W 1508 roku w miasteczku odnotowano istnienie trzech cerkwi prawosławnych pw. św. Eliasza, pw. św. Praksedy i pw. św. Onufrego.

Na mocy zawartej w 1596 roku unii brzeskiej, powstał kościół unicki łączący dogmaty katolicyzmu z bizantyjską tradycją liturgiczną. Wówczas wszystkie trzy cerkwie przekształcono z prawosławnych na unickie.

W 1771 roku Marianna z Daniłowiczów Potocka ufundowała istniejący do dziś murowany budynek cerkwi św. Eliasza (Ilijskiej), wzniesionej na planie prostokąta, z kruchtą od zachodu i zakrystią od południa. W czasach swojej świetności świątynia pokryta była wewnątrz malowidłami imitującymi dekorację architektoniczną. W 1779 roku cerkiew posiadała już drewniany ołtarz główny (z obrazem Maryi) i trzy ołtarze boczne pochodzące prawdopodobnie z wcześniejszej, stojącej w tym samym miejscu, drewnianej świątyni (św. Antoniego, św. Mikołaja i św. Eliasza).

W 1870 roku cerkiew przeszła gruntowny remont podczas którego wstawiono do niej ikonostas z jedenastoma ikonami. W tym czasie na elewacji budynku namalowano ikonę św. Mikołaja Cudotwórcy. W 1875 roku unicką cerkiew przekształcono na prawosławną. Wówczas to ostatni proboszcz unicki – ks. Leopold Korosteński przeszedł na prawosławie. W 1888 roku na elewacji frontowej pojawiła się kolejna ikona przedstawiająca oblicze Chrystusa ukazane na białej chuście (Mandylion).

Cerkiew św. Eliasza była używana do celów kultowych do 1947 roku, kiedy to przesiedlono ostatnich prawosławnych wiernych (około 20 rodzin) z Wojsławic do Braniewa i do ZSRR. W tym czasie wywieziono też z miasteczka wyposażenie cerkwi. Z opuszczonej świątyni zrobiono najpierw magazyn nawozów sztucznych, później magazyn Muzeum Wsi Lubelskiej, następnie prywatny garaż. Obecnie wyremontowana świątynia pełni funkcję cerkwi filialnej prawosławnej parafii w Chełmie.